Zupełnie bez odpowiedzi chłopaka, władowała się do łazienki, zostawiając na moment swojego gościa, pełna wiary, że ten poradzi sobie sam i nie umrze z nudów. Żeby być dokładnym dwie minutki to to jednak nie były, one wystarczyły jej zaledwie na rozebranie się i umycie zębów, ale pomiędzy pierwszą z tych czynności a drugą, była jeszcze główna atrakcja, czyli rzeczony prysznic. Żeby jednak oddać sprawiedliwość - faktycznie zajął jej tylko chwilkę, ledwie wystarczającą by nawet maleńka łazienka wypełniła się parą wodną i przyjemną, świeżą wonią szamponu. Ostatecznie wyłoniła się z łazienki niecałe dziesięć minut po tym jak się w niej zamknęła, w samych majtkach i służącej jej do spania za dużej koszulce. Ubrania byle jak cisnęła w kąt za pralką, bo nie chciało jej się teraz stwarzać choćby pozorów porządku. Nie chciało jej się spinać włosów w zwyczajową kitkę, dlatego wilgotne, byle jak wytarte kosmyki opadały jej swobodnie na ramiona, sprawiając, że wyglądała jeszcze bardziej smarkatko niż zazwyczaj. Przez chwilę patrzyła na niego podejrzliwie, zdziwiona tym, że on wciąż gapi się przez okno.
- Ty..przedstawiłeś mi się w ogóle? Bo wiem tylko, że jesteś bratem Shadowa. - bąknęła pod nosem, próbując nawiązać temat. Bez ceregieli wpakowała się pod kołdrę do łóżka.

Bez irytacji się nie obędzie i tak, najprawdopodobniej zresztą obustronnej. Ani bez agresji, czy złośliwości to więcej niż pewne. Nie wydawało się możliwe, by tu mogłaby odbyć się delikatna i zgodna pogadanka. Nic z tego. Żadnych sentymentów, żadnego zawieszenia broni. Co rusz sobie udowadniali, że to nie byłoby możliwe.  Usiadła pod pierzyną, po turecku, co by jej na bose stopy od podłogi chłodem nie ciągnęło. Z lekkim zakłopotaniem zmierzwiła grzywkę palcami.
- No bo co to za sens znowu się ubierać zaraz po kąpieli? - zauważyła całkiem przytomnie, jak na nią, rumieniąc się jednak nieznacznie.
Znowu.... będzie musiała się na uczyć nad tym panować. Jednak jej otóż tu przedstawiony "szefunio" szybko wylał jej zimny kubeł wody na głowę. Wafelek? Tak to może wabić się jego pies. Nie skomentowała jednak tego, równie nie skrzywiła się w żaden sposób.
- Chcesz wiedzieć coś o swoim wafelku, czy już posiadasz o mnie takowe informacje? - prychnęła z irytacją i odwróciła twarz, by zacisnąć wargę.
- To ciekawe, bo kompletnie nie wiem o jakie "zapoznanie" Ci chodzi. - uśmiechnęła się kpiarsko pod nosem.

Och, dlaczego ten upierdliwiec nie mógł choć raz posłuchać co się do niego mówiło? Nie, oczywiście, że nie mógł. To byłby zbyt wielki jak na niego przejaw dobrej woli. Chika zaczynała dochodzić do wniosku, że on ją chce najzwyczajniej w świecie dręczyć. I całkiem nieźle mu to wychodziło trzeba przyznać.
- Jaki jesteś straszny, gdy Ciebie nic nie obchodzi - parsknęła ironicznie w reakcję na tę jakże jego pospolitą gadkę. Przewróciła w zniecierpliwieniu oczami, po czym wykrzywiła buźkę w ironicznej parodii uprzejmego uśmiechu.
- W takim razie wal się - dorzuciła tonem niemal słodkim.
Wiedziała, oczywiście, że wiedziała, że te wszystkie złośliwe odzywki miały ją sprowokować, zirytować jeszcze bardziej, sprawić, by miotała się w bezsilnej złości... Wiedziała też, że nie powinna się na tak marną prowokację łapać, że powinno to po niej spłynąć, że miała nie dawać mu satysfakcji... Ale i tak czuła jak telepie niej złość, jak wściekłość wzbiera w niej gorącą falą, uderzając w policzki, zabarwiające się coraz intensywniejszym rumieńcem. Miała ochotę wrzeszczeć ze złości, opanowała się jednak, ograniczając się do pogardliwych prychnięć.

Teoretycznie powinna być teraz jeszcze bardziej wściekła niż jeszcze przed chwilą, jeszcze bardziej podłamana i pałająca żądzą zemsty. Zamiast się wściec, kiedy wyższy chłopak w ogóle nie reagował, poczuła, że niekontrolowanie drgają jej kąciki ust. Może nie pozwoliła sobie na głośny śmiech, ale uśmiechnęła się z rozbawieniem, a w oczach wyraźnie zamigotała jej wesołość.
Przecież to ja go tutaj wpuściłam, powinnam liczyć się z jego ignorancją Skarciła siebie w myślach. Tyle, że zaraz potem zmarszczyła z irytacją nos, przecież z tym uśmiechem musiała wyglądać dość dziwnie i niezrozumiale. Od skrajności w skrajność...trudno.
- No tragedia z Tobą jest po prostu... - skwitowała przymrużając oczy. Biorąc pod pachę kulę, podniosła się o własnych siłach z materacu i skierowała się ku kuchni.
- Nie bądź już jakiś sztywny. Choć przez chwilę... - mruknęła, związując włosy w kitkę.
Wyciągnęła z szafki słoik z kawą, by stwierdzić, że jest pusty. Z pełnym z rezygnacji westchnieniem ciemnowłosa zanurkowała niemal w dolnej szafce, tej z garnkami, w poszukiwaniu drugiego słoika, który chowała tam przed tamtą dziewczyną, żeby jej przypadkiem całej nie wyżłopała. Co prawda już od dość dawna ona się tutaj nie pokazywała, więc nikt za bardzo jej kawy nie podbierał, ale liczyła się idea. Wydobyła w końcu słoik zza garów, ale wiele nie pozostało jej do podzielenia losu tego oficjalnego. Ale na parę razy jeszcze wystarczy.
- Jaką pijesz? - zapytała, wyjmując czysty kubek. Nie, jakoś jej się nie chciało wierzyć, że nie chce mu się pić.
- Jak mi nie ufasz, to możesz nawet sam sobie ją zrobić. - dodała po chwili. Próbowała, by odszedł od tej ściany i chociaż trochę się zbliżył. Zachowywał się jakby był tu na przymus. Cóż, jeśli mu się tak nie podoba, to w razie czego ma okno, droga wolna, można skakać.
Zajrzała do własnego kubka, stojącego na blacie w którym zostało jeszcze trochę kawy od poprzedniej wizyty. Wylała ją więc do zlewu, uznawszy, że sobie też po prostu zaparzy świeżą. Myślała teraz o cieście, które leżało schowane na dnie lodówki ale uważała, że on tego nie tknie.
- Robiłeś kiedyś sernik? - wpadła na coś niecodzienny pomysł przyrządzenia go. Oczywiście, pod jego nadzorem, by nie powiedział jej, że włożyła do niego coś trującego.

Kawa schowana przed właścicielką była zapasem na czarną godzinę. A w związku z tym, że czarna godzina niniejszym nastała, czekając na zagotowanie się wody Chika przyozdobiła lodówkę karteczką, oznajmiającą alarmująco "KAWA!" i dla podkreślenie wagi problemu opatrzoną wizerunkiem czaszki i skrzyżowanych piszczeli. Klęska nieurodzaju w obu słoikach kawy była istotnie kwestią życia i śmierci.
- Latte macchiato? - powtórzyła lekko skonsternowana, nastawiając w międzyczasie wodę. Następne czynności wykonała już absolutnie mechanicznie i bez wkładu wysiłku umysłowego, ot, nasypała kawy do swojego kubka i dodała jeszcze cukru, zalała wodą, gdy czajnik zapiszczał alarmująco, pomieszała, wszystko to błądząc myślami gdzieś daleko.
- Wiesz, że Ci takiej nie zrobię. Nie mam nawet kawiarki. -  wyjaśniła takim takim tonem i z taką miną, jakby to było totalnie oczywiste. Nie rozumiała, czy chciał jej tym zrobić na złość, czy może miał aż tak spore wymagania. Chciała mu już dogryźć ale się powstrzymała.
Wyciągnęła z lodówki tłusty twaróg, jajka oraz masło, które wydawało jej się być lepsze od margaryny. Ciasto z dobrze rozdrobnionego, tłustego twarogu, będzie miało na pewno gładką, zwartą strukturę. Zimne masło zaczęła kroić na kawałeczki, w tym czasie rozgrzewała piekarnik. Mając na wierzchu resztki roztopionego masła, rozgniotła je szybko palcami z mąką w misce. Dodała trochę cukru i kakao i znów zaczęła zagniatać, potem to wszystko mieszać. Odstawiając na bok miskę, umazała palcami bruneta po nosie.
- No, w końcu Ci w czymś do twarzy. - stwierdziła z autentycznym uśmiechem.
- Może chcesz mi w tym pomóc? - chciała popchnąć go w stronę blatu w kuchni ale wtedy upaćkałaby mu całe ubranie. Powstrzymała się dlatego od tego pomysłu, dźgając go lekko złapanym w pośpiechu widelcem w biodro.
- Trzeba na tortownicę wyłożyć papier i wysmarować ją masłem. - powiedziała głośniej niż wcześniej, by zagłuszyć wodę, pod którą myła teraz ręce.

On..naprawdę, był problematyczny. Próbowała, starała się być miła. To na nic. Jego obecność w tym momencie nie mogła doprowadzić do niczego dobrego. Co najwyżej do wybuchu. Przełknęła ślinę, zastanawiając się czy wszystko, co dotychczas robiła denerwowało chłopaka. W sumie, to nie powinna się tym trapić, jest jaka jest i tego się nie zmieni, nie ukryje. Nie wiedziała co o nim sądzić, jak go ocenić. Czy tylko dla niej jest taki nieprzyjemny? A może on się na takiego kreuje? Cóż, niemniej jednak starała się zaakceptować jego osobowość i nie doprowadzić do tego, że za chamską odzywkę spróbuje wyrzucić go przez okno.
- Jesteś strasznie aspołeczny. - powiedziała pospiesznie, patrząc się na niego uparcie. Nie powiedziała tego po złości, stwierdziła fakt.
W pewnym momencie chciała przerwać pracę nad ciastem, ale postanowiła się nie poddawać. Nawet jeśli mu się to tak bardzo nie podoba.
- Sugerujesz, że tylko kobiety nadają się do kuchni? - spytała, odwracając głowę w drugą stronę. Sama zajęła się przygotowaniem tortownicy. Wyłożyła ją potem ciastem i wstawiła do piekarnika. W czasie pieczenia, nie stała bezczynnie, parzyła teraz pomarańcze.
- Sernik pomarańczowy...może taki być? - spytała dla pewności.
- W ogóle, to mógłbyś mi powiedzieć jak masz na imię. I przestał traktować mnie z góry. - drugie zdanie wymamrotała pod nosem niemalże niesłyszalnie. 
Czuła się dziwnie w jego obecności. Był z jej szkoły, w dodatku z jednego klubu, przy okazji to brat Shadowa. Wiedziała, że nie ze wszystkimi będzie się przyjaźnić i on mógłby być jedną z takich osób ale nie chciała skreślać go z góry. To jedno popołudnie wystarczy, jeśli nie uda stworzyć się przyjemnej atmosfery, to potem mogą o sobie zapomnieć albo nienawidzić na wieki.

W szkole widywała różnych chłopców. Fakt faktem, za słodyczą w żadnej formie nie przepadała, nigdy jakoś szczególnie, a w jej osobistym odczuciu, małą perwersją byli bruneci. No cóż, w końcu była kobietą, czego by jej tam nie zarzucić. Ona również jest człowiekiem, i często zdarza się jej oceniać powierzchownie.
Wręcz medytując nad piekarnikiem, wplotła mimowolnie swoje patyczkowate paluchy w nieco zmierzwioną grzywkę.
W sumie nie wiedziała czemu on jej się tłumaczył ze swojego nastawienia do ludzi. Chika tylko grzecznie to stwierdziła, ale ludzie mieli taką tendencję. Choć wcale nie musiał tego robić, to było jej jednak miło, że ten w końcu zaczął rozmawiać i rozwijać swoje odpowiedzi, a przy tym nie kąsając. Faktem, że została właśnie obrażona, że mogłaby zostać przez niego zdeklasowana w dziedzinie kulinarnej, nie przejęła się ani trochę. Mógłby być lepszy, to naturalne. Wkurzył ją jednak fakt, że jeśli już się tak chełpi z tym gotowaniem, to mógł jednak pokazać co potrafi.
-Nie jest tak źle. Może nie jesteś taki sobkowski jak Ci się wydaje. Gdybyś był młodszy, to może dostałbyś jakąś nagrodę... - zaśmiała się krótko, a dźwiękiem przypominało to poniekąd gardłowy, niski warkot, lub pomruk. Naprawdę cieszyła się, że przemówił ludzkim głosem, że w końcu jej się przedstawił i nareszcie mogli zacząć konwersację.
- Z tym, że dziewczyny są nieporadne, to się zgodzę. Można spojrzeć tylko na mnie i już widać przykład! - powiedziała głośno z aprobatą, wskazując rękoma na siebie. Potem znów wróciła do swych, osuszonych już pomarańczy, z których należało zetrzeć w drobny mak skórkę przy użyciu tarki.
- Ty naprawdę pracujesz w cukierni? - niezmiernie ją to zdziwiło i zgubiło z tropu.
- Skoro wszystko olewasz i chcesz się na takiego kreować, to czemu wybrałeś pracę właśnie tam? Mi wcale nie kojarzy się ona z czymś fajnym. - na koniec wypowiedzi uśmiechnęła się subtelnie do chłopaka uznając, że całkiem ciekawie wygląda on z tym kolorkiem na włosach.