Kontakt z ludźmi jest konieczny w każdej dziedzinie życia. Człowiek był z natury istotą, która od zarania dziejów tworzyła grupy a osobniki, które izolowały się od takowych były po prostu zbyt słabe by przetrwać. Być może dzisiaj samotnikowi uda się przeżyć, ale.... ale czy szczęśliwie? Nie mając do kogo ust otworzyć, każdy problem przeżywając w samotności, nie mając osoby zaufanej, pewnego rodzaju powiernika, który byłby również bratnią duszą. I pewnie dlatego zaprosiła tu Jellala. Nie była typem samotniczki. Samotność nie ratowała od niepowodzeń. No i nie była zmuszony udawać, że kontakty z ludźmi są jej bardzo bliskie.
- Twój pech, że nie jesteś młodszy. Tak to byś wiedział. - odparła z udawaną obojętnością w głosie i wzruszyła ramionami. Zupełnie straciła zainteresowanie gotowaniem, jednak nie zapominała o zmiksowaniu sera, śmietany, cukru pudru i waniliowego oraz mąki.
- No, najważniejsze, że wy mężczyźni jesteście nieomylni i najwspanialsi. - skwitowała słodko. Po tym westchnęła teatralnie, po czym przewróciła oczami.
- Wiesz, myślałam, że jesteś na tyle bogaty, że nie musisz pracować. - oceniła go z góry ale to wszystko przez tą jego nonszalancję.
Sytuacja nader dziwna, to fakt. A co, jeżeli ten po jej stwierdzeniu poczuje się źle...? Przegryzła wargi, wlepiając wzrok w piekarnik.
- Nie sądzę, że nic Cię na tym świecie nie obchodzi. Zawsze musi być "to coś". Wiem też, że dziewczyny lecą na taki styl bycia jaki Ty prezentujesz, dlatego śmiem twierdzisz, że udajesz. - zaczęła tonem usprawiedliwienia, ale bez szczególnej nadziei na to, ze zostanie wysłuchana.
- Chika. Chika Irie. - odpowiedziała.

Stała przez moment bez ruchu, ze spuszczoną głową. Uśmiechała się pod nosem, próbowała to ukryć ale nie mogła, ponieważ wcześniej odgarnęła z twarzy włosy, związując je w kitkę.
-To dobrze, że na świecie są jeszcze chodzące ideały. Uspokoiłeś mnie... -zaśmiała się nerwowo zerkając na niego dość zmieszana. Już nie drgnęła. Cały czas opierała się  rękoma o blat, jak uosobienie spokoju i zrozumienia dla całego świata.
- Nie schlebiaj sobie za bardzo...- roześmiała się pogodnie i mrugnęła lekko. No dobra, On BYŁ pociągający. Aż za bardzo.
Słowa chłopaka sprawiły, że się opamiętała. Poczuła się jakby ktoś oblał ją wiadrem lodowatej wody.
- Shadow wspomniał tylko, że jesteście podobni. - już się nie uśmiechnęła, chociaż kąciki jej ust drgnęły, wskazując na to, że do śmiechu jej było, tylko zwyczajnie się powstrzymywała. Spojrzała mu prosto w oczy, wręcz prowokująco. Nie byli tego samego wzrostu, więc musiała zadrzeć głowę. Nie pasowało jej, że był wyższy, no ale trudno. Irytowało ją, gdy okazywała się od kogoś niższa. Nie czuła się pewnie przy takich osobach, a jednak wolała mieć nad kimś przewagę...
- Dobra, zostawmy sprawę Twojego charakteru, bo zmierza to w złym kierunku. - chcąc, czy nie chcąc, lepiej ten temat zakończyć.
- Tak bardzo chcesz wiedzieć, co byś dostał, gdybyś był młodszy? - westchnęła trochę znudzona tym tematem.
Na komplement jej imienia skinęła głową, jednocześnie lekko wzruszając ramionami, co mogło oznaczać naprawdę wszystko.

Granica prywatności, taak. Okrąg o promieniu zazwyczaj osiemdziesięciu centymetrów, im człowieka dopuszcza się bliżej, tym bardziej intymna relacja. Ewentualnie brak zahamowań, wyjątkowa otwartość na kontakt czy też zwyczajny brak miejsca, by się troszkę dalej odsunąć.
Jellal ją wręcz okrutnie przekraczał. Niby nie chciał, a wtrącał nos w nie swój interes. I niby skąd on tyle o niej wie? Jasnowidz?
- Często zrzędzę. To będzie jakby "część" mojej pracy w komitecie. - wiele innych rzeczy też. Przyjazny ton wypowiedzi, cokolwiek protekcjonalne zachowanie, chociaż... teraz powoli to wszystko znikało.
- Jeśli jednak uznacie, że się nie nadaję, to mnie wywalicie. - zerknęła na niego, a potem wzniosła oczy do nieba jakby prosiła opatrzność o cierpliwość do tego człowieka.
Stanęła z brunetem ramię w ramię. A właściwie ramię przy ramieniu, tak blisko, że mogłaby się o niego otrzeć... Gdyby chciała...
Czyżby go podrywała? Nie... No, może troszeczkę. Ale zapewne bardziej dla żartu niż gdyby rzeczywiście liczyła na coś konkretnego.
- I wiesz, nie uważam tego za głupotę. Człowiek zawsze musi wysoko stawiać sobie poprzeczkę. - zaprzeczyła, nawet nie myśląc o tym co mówiła. Słowa te wypłynęły z jej ust całkowicie automatycznie. Prawda, niewygodny dla kogoś temat zwykle wnosi najwięcej, bo jest w jakiś sposób powiązany z głównym problemem, lub też stanowi go sam w sobie. Tylko, że trudno jest kontynuować, gdy ktoś o tym rozmawiać nie chce. Prawda, można próbować wyciągać na siłę odpowiedzi, ale raczej nic dobrego z tego nie wynika.
Zresztą, trudno byłoby przywrócić rozmowę na dawne tory
- To ja powinnam raczej Ciebie zapytać co robisz w tym klubie. Chociaż, nie, cofam to pytanie. Powód na pewno jest taki błahy, że nie wart uwagi. - stwierdziła ziewając przy tym.
Ostrożnie zaszła go od tyłu i bez większego skrępowania, objęła i przyciągnęła do siebie, pozwalając całym ciężarem ciała oprzeć się o siebie.
- Tak właśnie postępuję z młodszymi. - zachichotała. Jej śmiech przerwał dźwięk piekarnika. Wypuściła go z uścisku, momentalnie znajdując się pod piekarnikiem. Zrobiło jej się trochę głupio z tego powodu, co zrobiła. Szybkim ruchem miała zamiar wyciągnąć blachę, zapominając o jednym. Była gorąca a ona zupełnie zapomniała o kuchennej rękawicy.
Pisnęła przeraźliwie na całe mieszkanie, oddalając w mig sparzoną rękę od tortownicy. W kącikach oczu pojawiły jej się łzy. To naprawdę musiało boleć!

Ostatnio edytowany przez Chika (2013-01-13 18:19:02)

Wszystko działo się dość szybko, nim się zorientowała, jej ręka była schładzana dzięki pomocy Jellala.  Syknęła w przypływie bólu. Chwilowa cisza przerodziła się w bardzo niezręczny długi moment milczenia. Wszystko potoczyło się naprawdę szybko, na tyle, że Chika nie zdążyła nawet stłumić płaczu.
Dziwiło ją to, że próbował jej pomóc. Sam mówił o sobie, że jest egoistyczny, ona pewnie dodałaby do tego, że jest dupkiem ale najwyraźniej Jellal nie mógł patrzeć na ludzkie cierpienie obojętnie. Nawet jeśli nie, to teraz zrobił wyjątek i z tego się nie wyprze. Huh, gdyby on wiedział jakie pozytywne emocje czy też zachowania wzbudza w dziewczynie to by nam się tu jeszcze chłopaczek zarumienił i speszył. Kiedy w końcu wewnętrznie przeżyła swój ból, patrzyła na niego tymi załzawionymi oczyma, wręcz krzycząc nimi "Wygrałeś! Jestem słabą istotką".
- Chcesz mi za to dać klapsa? - mruknęła cicho pochlipując. Jej wargi rozciągnęły się w szerokim i zadziwiająco uroczym i niewinnym uśmiechu. Słodycz trąciła goryczą. Z panienki, która go jeszcze na początku dnia wyzywała, stała się rozkoszną dziewczynką.

Uparcie milczała, wsłuchując się w słowa Jellal, wtedy też zdała sobie sprawę z ich powagi. Pokręciła głową z niedowierzaniem, przerywając nasłuchiwanie, w ten sposób nie wchodząc już w prywatną strefę życia chłopaka. Co też jej odbiło, że śmiała to powiedzieć? Szybko powróciła do normalności. 
- Chciałam... - zaczęła spokojnie. - Chciałam powiedzieć, że mnie boli ręka.... - wypaliła totalnie czerwona na twarzy. Wpakowała się, nie ma co. To dość żałosne, ale przecież nie będzie mówić prawdy. Wiele kosztowało ją to "kłamstwo", przecież guzik go obchodziło, czy ją boli, czy nie, a po drugie, to było tak oczywiste...
Miała nadzieję, że brunet nie odbierze tego zbyt osobiście, to wcale nie był podryw, po prostu ciemnowłosej zebrało się na sentymenty.
W tej sytuacji  została postawiona w nie najlepszym świetle, co mocno ją zirytowało, lecz nie pozwoliła sobie na zdjęcie maski. Trwała z poważnym wyrazem twarzy, wpatrując się w rozmówcę, choć właściwie rozmowa została skończona, dlatego też z czystym sumieniem skierowała się ku szafce z talerzami. Wracając z dwoma talerzami i sztućcami, przyglądała mu się w milczeniu, odprowadzając go spojrzeniem czerwonych oczu. Źle to wyglądało.
W ciszy przysunęła do niego talerz.
- Może chodźmy z tym do stołu... - kulejąc kierowała się do salonu. Miała nadzieję, że chociaż będzie smakowało. Bo jeśli nie, to już całkowicie się załamie.

Z wdzięczności za udawane współczucie, Chika łaskawie ukręciłaby mu łeb. Nie potrzebowała i nienawidziła tego uczucia, zwłaszcza, jeśli jeszcze było ono odgrywane w właśnie taki sposób, jaki prezentował to chłopak. Wolałaby, żeby podstawiał jej nogi, niż próbował pomóc z tymi talerzami, równocześnie w tej czynności dogryzając fioletowowłosej. Dopiero po chwili leniwym gestem podkreślającym jej olewającą wszystko wokół postawę i oczywisty fakt - że robi wszystko od niechcenia, usiadła...bynajmniej nie na krześle, tylko na kolanach chłopaka. Co niby miała powiedzieć? Nie była mistrzem podrywu, nie bywała romantyczna. Chciała oderwać się od myśli i pokazać sobie, że jest niezależna, że się go nie boi.
- Masz chęć na odrobinę rozrywki?
Wymruczała, przesuwając dłonią po brzuchu chłopaka.

Można by rzec, że staje się w pewnym sensie łatwa kiedy jest zraniona, jednak nie przyzna się do tego. Właśnie przez to z resztą. Woli pokazać, że liczy się dla niej jedynie czysto fizyczna przyjemność, niż, że ktokolwiek była w stanie poruszyć jej emocje. Hah... to by oznaczało, że ów ktokolwiek był dla niej ważny, a to niedopuszczalne.
Widząc zachowanie chłopaka, uśmiechnęła się słabo. Nigdy nie próbowała nikogo namawiać, jednak nie zamierzała okazywać zmieszania. Musiałaby nie być sobą, by nie uśmiechnąć się na wpół cynicznie, na wpół kpiarsko i nie szepnąć złudnie ciepłym, niemal uroczym tonem:
- Sama nie wiem, zawsze intrygowała mnie twoja zabawa w niewydymkę.
Póki ma do tego siły, musi pokazać, że jest górą, kpić...