Z jakiegoś powodu Hana zawędrowała akurat tutaj. W sumie, nigdy nie zapuszczała się w te mroczniejsze części miasta, a przecież kiedyś wypadałoby je poznać. Świecąca pustkami stacja raczej nie zachęcała do zagłębienia się w jej bardziej ukryte rejony. Wszechobecna szarość powodowała u dziewczyny nieco melancholijny nastrój, a całe to miejsce wręcz zmuszało do przemyślenia niektórych spraw. Idąc peronem, dziewczyna spostrzegła jednego z uczniów siedzącego na ławce. Nie przejęła się tym zbytnio, lecz poszła dalej, na siedzenie oddalone o dobrych parę metrów.

Siedziała, patrząc tępym wzrokiem w prawie nieużywane już tory. Dlaczego to miejsce przywoływało tyle niepotrzebnych myśli i wspomnień? Między innymi szczęśliwe dzieciństwo, które całkiem się spaprało po śmierci siostry. Nie twierdziła, że to wina Hikari, jednak odejście dziewczyny było tym przełomowym wydarzeniem. Przez to wszystko Hanako niemal nie zauważyła, że ktoś się do niej dosiadł. Dotarłą do niej tylko druga część wypowiedzi chłopaka.
- Czasem warto powłóczyć się po ciemniejszych stronach naszego miasta, by wiedzieć o nim więcej. - odparła, nie odwracając wzroku od torów. Na jej twarzy gościła nadal ta sama melancholijność, jednak ani grama smutku.

Gdy usłyszała słowa nieznajomego ucznia, jej lewa brew mimowolnie uniosła się do góry. Wczoraj jeden dziwak, dziś kolejny? No po prostu zajebiście.
- Co próbujesz osiągnąć? - spytała, kątem oka zerkając na czarnowłosego. Nie odwróciła jednak twarzy, a w jej pytanie nie było ani krzty sarkazmu czy też złości. Zadała je zwykłym, spokojnym tonem, oczekując szczerej odpowiedzi. Naprawdę nie rozumiała. Rzadko kiedy (zaryzykowałaby nawet stwierdzenie "nigdy") ktoś zaczyna rozmowę w tak nietypowy sposób. Co jednak nie oznaczało, że rozmowa musi być niefajna. Przekonała się o tym aż za dobrze poprzedniego dnia.

W końcu spojrzała na chłopaka, po czym na jego sprzęt. Znalazł temat, który ją zainteresował. Ostrze katany połyskiwało jasnym blaskiem odbijając minimalne promienie słoneczne. Tak, dzisiejszy dzień był dość chłodny.
- Mogę? - spytała, po czym, nie czekając na odpowiedź nieznajomego, wzięła katanę z jego dłoni.
Odeszła kawałek dalej, po czym przyjęła pozycję do ataku. Prawa noga do przodu, kolana lekko ugięte, luźne ciało... Tkwiła w tej pozycji koło sekundy, a następnie, wykonując płynny obrót połączony z zamachnięciem. Całość zakończyła przyłożeniem czubka ostrza idealnie do gardła chłopaka. Wymierzyła idealnie, a wszystko działo się w ułamku sekundy. Hanako uśmiechnęła się zadowolona, odsuwając miecz od nieznajomego.
- Niezła. - oceniła, oddając katanę w ręce jej prawowitego właściciela.

Nie miała nic przeciwko, by wziął jej katanę. Jednak co nieco przesadził. Mieli bezwzględny zakaz ukazywania swej mocy publicznie. Czyżby o tym nie wiedział?
- Hanako. - rzuciła, mocując katanę na plecach, po czym spojrzała na niego nieprzyjemnym, dość chłodnym wzrokiem. - Ale lepiej nie urządzaj tu takich pokazów. Mamy bezwzględny zakaz ujawniania naszej mocy publicznie. Jak to się mówi... Ściany mają uszy.
Jej głos brzmiał stanowczo i groźnie. Nie chciała mieć problemów z komitetem czy też samorządem, a takie pokazy mogły się szybko zakończyć kłopotami. O ile zwykłe wymachiwanie kataną nikogo aż tak nie obchodzi, o tyle popisywanie się mocą było przegięciem. Westchnęła ciężko, po czym spojrzała na niego, już łagodniej.
- A jak brzmi twoje imię?

Zmarszczyła nieco brew, choć nie wskazywało to na jej niezadowolenie. Czyżby trafił jej się myślący tylko o popisach ignorant? To trochę zrujnowało jego reputację w oczach dziewczyny. Póki co miał u niej wielki minus, ale jednak, nauczona doświadczeniem, nie skreśliła go na początku. W spokoju podała mu rękę, nic już nie mówiąc. Po chwili z powrotem usiadła na ławkę, patrząc w ten sam punkt, co wcześniej, zanim nieładnie jej przerwano rozmyślenia.
- A ty? Co tu właściwie robisz? - spytała, całkiem ignorując słowa Mii'ego (?).

- A czy ja coś mówię? - spytała, gdzieś w środku nieco podirytowana. Póki co jednak nie wypuszczała tych emocji na zewnątrz. - Czemu nadałeś swojej katanie imię?
Całkiem pominęła temat dzieciństwa, wspomnień, jednak to nie z powodu czystej złośliwości. Wiedziała, że drążąc temat przeszłości, sama będzie zmuszona wspomnieć coś o swojej. Oparła ugięte w łokciach ręce na kolanach, natomiast głowę położyła na dłoniach, tym samym nieco się pochylając. Nie, pytanie o jej pochodzenie było czymś, czego unikała jak ognia. Wolała to zachować tylko w swoim sercu, myślach i pamięci.