Miała typowo parszywy dzień. Musiała zaopatrzyć się w coś do podpórki. Szczęście w nieszczęściu było takie, że pożyczyła sobie jedną kulę ortopedyczną od znajomej z akademika, która mieszkała na samym parterze.  Chodzenie o kulach okazało się o tyle trudne, że ciężko jej było niezauważonym przemknąć się w jakieś miejsce .Kolejną sprawą było podniesienie jej poziomu stresu do maksymalnego. Godziny szczytu, dorośli wracali z pracy, zaś dzieci wychodziły ze szkoły. Wszędzie był tłok! I nawet w parku, w którym powinna panować cisza i spokój wszystko było nie tak! Naprawdę, dotychczas jej to nie przeszkadzało, ale przy takich okolicznościach wolałaby mieć pustą przestrzeń za drogę, niż mijać omalże slalomem rozbrykane bachory. Ramiona plecaka niemiło wżynały się w ciało tam, gdzie szyja łączy się z tułowiem, a puszki farby ułożyły się tak nieszczęśliwie, że twarde krawędzie ich den przy każdym kroku obijały się o plecy, jakby nagląc do jeszcze szybszego marszu, by nie zmuszać do dalszego czekania... owszem, wracała ze sklepu. Jedynym pocieszeniem było już to, że zakupy zrobiła. Pozostał jej powrót.
Wszystko wskazywało na to, że powinna zainwestować w jakiś porządny plecak. Albo usztywniającą podkładkę, może wszyć jakieś kieszenie do tego bezkształtnego wora, co by rzeczy nie walały się z tym nieprzyjemnym, metalicznym stukotem. Skrzywiła się lekko i grymas ten na jej twarzy pozostał, nawet wtedy, gdy dźwięk już przebrzmiał. Całe dzisiejsze popołudnie składało się z jakiś takich nieprzyjemnych, chaotycznych, złośliwych wręcz dźwięków. Pisk, stukot, warkot silników, szum z drogi... Stukot. W równych odstępach. Raz. Dwa. Raz. Dwa. Pauza. I znowu. Dźwięk denerwujący, ale teraz z kolei przez swoją harmonijność, ponaglający.
Poddała się w końcu temu ponagleniu i przyśpieszyła, by znaleźć się jak najszybciej w domu. Nie spodziewała się, że znajdzie się ktoś tak bardzo nieostrożny, kto pchnie ją potężnym barem w prawo podczas wymijania. Łatwo straciła równowagę. Nie zdążyła zrobić już kroku w przód. Nieporadnie kula, na której się podpierała, wytrąciła jej się z rąk a sama wywróciła się na prawą stronę, miażdżąc przy tym bruneta, który leżał na ławce. Nie tyle, co jej ciało zrobiło mu krzywdę, co ten cholernie wypchany plecach, który ledwo się zasunął. Uhh, to musiało go zaboleć.

Gdzie z tymi niesprawiedliwymi oskarżeniami?  Gdy zetknęła się z nim wzrokiem, całe jej speszenie sytuacją gdzieś odfrunęło. Zdziwienie a także przerażenie wyrwało się z niej a jego mrożące krew w żyłach spojrzenie trafiło przy okazji prosto w jej wrodzoną skłonność do bycia poirytowaną, budząc ją do życia. Prawie podskoczyła na tej ławce, odruchowo obdarzając bruneta niezbyt godnym cytowania słowem.
- No bardzo przepraszam, najwyraźniej chodzenie wyszło mi z wprawy..! - wydarła się średnio melodyjnie, przechodząc na bardziej zrozumiały dla wszystkich zainteresowanych w parku język.
Co ciekawe, ten chłopak wyglądał nieco znajomo. Znaczy, jego włosy wyglądały znajomo i ogólna postura, bo twarzy skojarzyć zupełnie nie mogła. Mimo to nie mogła pozbyć się uczucia, że go gdzieś widziała. On znał nawet Shadowa, więc na pewno chodzą do tej samej szkoły.
Cholera, teraz będzie ją to gryzło, a przecież powinno jej być wszystko jedno... Sam czarnowłosy średnio ją obchodził, ale ona po prostu nie lubiła być niedoinformowana, tak?
- Znamy się? - burknęła w końcu, po krótkiej chwili milczenia i usilnych prób zasztyletowania tegoż osobnika przy użyciu tylko groźnego spojrzenia i siły woli. Całkiem nie zwróciła uwagi na jego opaskę komitetu, co pewnie od razu ułatwiłoby jej sprawę, ponieważ przeszukiwała wzrokiem ziemię, by znaleźć kulę. Jak na razie nie chciała odpowiadać na jego pytania. Był nieprzyjemny, więc czemu ona ma zgrywać, że jej przykro?

Średnio zainteresowana wszystkim wokół, patrzyła obojętnie jak prawdopodobnie ten jej tutaj oto prezentujący się, niezmiernie uprzejmy "znajomy" z widzenia i buntowniczym wyrazem twarzy. Ohoho, czyżby szykowała się zabawa z tym... jak mu tam?
- Nie chcę się ci spowiadać, nie jestem zbytnio wierząca. - parsknęła śmiechem, podnosząc w tym momencie swoją kulę. Nie no, mu się chyba zdawało, że jest taki groźny, cwany i fajny. Taak, jasne, wmawiaj sobie chłopino. Zlustrowała go od stóp do głowy. Zauważyła tą opaskę. I co? Wiele to już nie zmieniło.
- Nikt mnie tutaj nie przysłał. - no i super, już nawet wiedziała kim on jest. Brat Shadowa, Jellal. Genialna dedukcja, chyba kupi sobie za to paczkę żelek w ramach nagrody.
- Najwyraźniej jeszcze nie było dane nam się poznać. Chyba równie tak jak ja tego nie żałujesz. - uśmiechnęła się krzywo, patrząc na niego mieszaniną politowania i kpiny. To raczej on zadawał głupie pytania. Był bratem Shadowa, gdyby choć odrobinę się interesował, wiedziałby dokładnie wszystko o nowych uczniach dostających się do tej szkoły.
- Mam Ci współczuć? - naprawdę, bardzo biedny koleś. Nie mając na nic czasu musi spać po ławkach. Wiedziała, że może i była niemiła, ale jakoś... nie była w nastroju. Brunet patrzył tak na nią spode łba, rzucał się, że nie daje mu spokojnie spać. Od tego jest chyba akademik, nie?

- Głupia? - fuknęła, a na twarzy wypłynął jej szalony uśmieszek.
- Wypraszam sobie. Oprócz ciebie nie ma tu nikogo takiego. - W sumie chłoptaś sam był sobie winien. Podniosła głowę lekko ku górze, patrząc obojętnie na chłopaka. Milczała przez chwilę, machinalnie podnosząc plecak z ziemi ale po chwili uznała, że musi zaszczycić ciemnowłosego chłopaka jeszcze jakimś czułym pozdrowieniem, w ramach wdzięczności za jego bezcenną uwagę i opiniotwórcze komentarze.
- Wyglądasz mi na pedofila i księdza jednocześnie. Masz cukierka? - bez ceregieli pchnęła go z powrotem na ławkę z całej siły. Szybkie machnięcie dłoni i chłopak dostał w twarz.
- Czymś jeszcze się ze mną podzielisz? - odgarnęła na spokojnie kosmyki z twarzy, pochylając się nad nim.

No tak, można powiedzieć, że to byłaby ucieczka. Ale dla dziewczyny dobra! Nie tylko dla stanu jej własnych, dostatecznie już zszarganych nerwów, ale również dla, chociażby, jego nosa, który aż się prosił o artystyczne rozkwaszenie. Niby nie wypadało wszczynać bójek, ale bez przesady.  A ta jego zarozumiała mordka, czyż nie prezentowałaby się uroczo ze snującą się po niej smugą krwi?
- Nie zapędzaj się tak w swoich porąbanych urojeniach - poradziła niemal przyjaznym tonem, po chwili nawet uśmiechając się do niego. Wyjątkowo mściwie i paskudnie, jakby już planowała skonsumowania na kolekcję jego wątroby.
Najchętniej nadepnęłaby na ten ogonek jego wybujałej dumy, sprawdzając, czy jadowita gadzina w końcu pokąsa, czy może czmychnie pod pierwszy lepszy kamień, po cichu dławiąc się oburzeniem. I dziewczyna najwyraźniej trochę się pomyliła, bo napuszonym dupkom mogło grozić chociażby obicie aroganckiej buźki. A ona miał wielką ochotę to zrobić.
- Taka nadmierna pewność siebie, może być szkodliwa - zauważyła cicho, nie widząc powodów do podnoszenia głosu, gdy rozmówca był tak blisko, by usłyszeć ją doskonale.
- Wpadłam na Ciebie przypadkowo, jeśli zrobiłam Ci tym krzywdę, to przepraszam. - dodała spokojnym i dobitnym tonem, prostując jedną nogę, pod pachę zaś biorąc kulę i próbując jeszcze zarzucić sobie na plecy ten ciężar z puszkami farby.

Trzeba jemu przyznać, w jednym spostrzeżeniu miał absolutną słuszność. Chaos w głowie Chiki był faktem. Słowa galopowały przez jej głowę jak szalone przez większą część dnia, często mocno oderwane od tego, co się tak naprawdę wokół działo, myśli zmieniały się w natrętny szum, niczym zgrzytliwa nieco parodia muzyki sfer wewnątrz jej czaszki. Chaos, to było odkreślenie idealne.
Właściwie zbiegły tłum, to było po części to, na co czekała. Brunet pokazał twarz, którą trudno było epatować na co dzień, jeszcze mniej przyjemną niż wersja standardowa, ale o ileż bardziej fascynującą. Przez chwile przyglądała mu się z namysłem bez ruchu.
- I co właściwie zamierzasz teraz zrobić? - zapytała z autentycznym zainteresowaniem.
- Potniesz mnie? - szczerze powiedziawszy nie sądziła by ten zrobił jej jakąkolwiek poważniejszą krzywdę, stąd może brało się jej nieco olewackie podejście do tej sytuacji potencjalnie przecież niebezpiecznej dla zdrowia i życia nawet. Właściwie od razu poprawił jej się humor - że też tak łatwo było chłopaczka sprowokować do czynów godnych prawdziwego desperata.
Prawdziwe, szczere przeprosiny? A co ona, matkę mu zabiła?
- Chyba nie jesteś aż tak zarozumiałym oszołomem? - zagadnęła tonem, którym przy odrobinie dobrej woli można było nawet wziąć za przyjazny.
Trudno się dziwić tej irytacji pana "początkującego terrorysty", w końcu taki na pewno by chciał kulącej się, błagającej o litość, może nawet zalewającej się łzami ofiary. A Chika nie miała najmniejszego zamiaru okazać nawet odrobinki strachu, ani trochę skruchy. Chciała jednak zakończyć ten idiotyczny spór, ale nie  miała zamiaru wchodzić z panem cwaniakiem w jakieś podejrzane ugody, by połechtać tym sposobem jego zarozumiałe ego.
- Wiesz, dziękuję. Poradzę sobie sa.... - nim dokończyła zdanie, zdążyła zaliczyć drugi upadek. Plecak poleciał teraz centralnie na nią. Zasyczała, zwijając się z bólu. Najwyraźniej obiła sobie bolącą kostkę. Tak, mimo, że ludzie byli na miejscu, to nikt nie był skory do pomocy. Cóż, realia świata. Wolała nie znać teraz reakcji chłopaka na jej wywrotkę.  Wyraźnie się spięła, zacisnęła mocno zęby i posłała mu spojrzenie, przy którym to wcześniejsze groźne łypanie mogło uchodzić na robienie maślanych oczu. Krótkie ale treściwe. Potem tylko spuściła wzrok, zawieszając go na swojej kostce. Wiedziała dobrze, że potrzebuje jego pomocy ale nie chciała tego przyznać. Eh, najwyraźniej uparta z niej sztuka.

Jakiś ty milutki, dziękuję - bardziej wycharczała niż powiedziała, z trudem powstrzymując ochotę oblizania uwalanych krwią warg. Zamiast tego otarła usta. Ból powoli przestawał być szczególnie dotkliwy, przechodził w tępe pulsowanie, nieprzyjemne, ale możliwe do ignorowania. Chęć, by uderzyć bruneta ponownie jakby przeciwnie - wyostrzyła się tylko. Odrobina pokory na pewno by temu zarozumiałemu dzieciakowi nie zaszkodziła, ale widać jeszcze nikt nim odpowiednio mocno nie potrząsnął. Nie miała żadnego poczucia misji, by nawracać takich jak on na ścieżkę skromności i łagodności. Jeśli wyjdzie jej przypadkiem, to czemu nie. Ona była po prostu zirytowana i pełna żądzy krwi... Chociaż bardziej w przenośni niż dosłownie.
- Nie wykluczam takiej możliwości, że jednak teraz Ciebie potrzebuję - westchnęła ugodowo, w kontraście dla tych wcześniejszych słów.