Otworzyła powoli oczy, nie do końca wiedząc, gdzie się znajduje i po co. Czyżby ktoś ją porwał? Ale po co? I dlaczego? I na co? I kiedy? I GDZIE JEJ CIASTKO Z KREMEM?! Kichnęła donośnie, jak zawsze, gdy się stresowała. Wzrokiem przejechała po otoczeniu. Tę szkarłatnowłosą panienkę już gdzieś widziała. Może we śnie? Był jeszcze jakiś jeden. Nie wyglądał na Kociego Proroka. Podeszła więc do wspomnianej wcześniej dziewczyny.
- W jakim celu zostałam porwana i gdzie moje ciastko z budyniem? - a może to był krem? No nieważne. W każdym bądź razie, Reiko skierowała swoje pytanie do dziewczyny.

"Nie uśmiecha"? "To"? Słońce? Odruchowo spojrzała w górę, na jasną, świecącą kulę. Więc to ono było przeciwnikiem? Wpatrywała się w nie z jeszcze większą gorliwością, by po chwili jęknąć żałośnie. Raziło, i to bardzo.
- PSI ZABÓJCY ZAATAKOWALI MNIE OŚLEPIAJĄCYM BERŁEM! ARGHHR! - wrzasnęła, wyjmując spod skóry na nadgarstku swą ulubioną broń - pistolet. Oczywiście, nie byle jaki. Naboje do niego konstruowała sama jakiś czas temu - zwierały trochę materiału wybuchowego, który eksplodował przy zetknięciu się z celem.
Dziewczyna, myśląc jedynie o zabiciu Psich Zabójców, zaczęła na oślep wystrzeliwać ze swego ukochanego narzędzia. Miał nawet imię - POWKB1. Tak czy siak, dwa naboje wylądowały gdzieś w trawie, jeden omal nie zabił jakiegoś uczniaka, który z nimi był, a ostatni poleciał w stronę głazu wskazanego wcześniej przez szkarłatnowłosą. Cóż, wybuch, może i niewielki, ale jednak spokojnie powinien wystarczyć na rozwalenie skały w drobny mak.

Ostatnio edytowany przez Reiko (2012-12-11 19:29:39)

Obrzuciła Yuki przelotnym spojrzeniem. Nie podobało jej się to spóźnienie ale co poradzić na razie muszą dokończyć to co Reborn im zlecił. Ruchem ręki wskazała głazy Zielonowłosa i Laxus mieli dokończyć ćwiczenia. Potem je oceni, powie co robią źle a co dobrze, przeprowadzi mały test no i trzeba będzie się zabierać do misji. Słońce już prawie zaszło więc czas przejść do konkretnych działań, ale nic na szybko wpierw trzeba sprawdzić czy się nadają i co umieją. Fakt mogła ich umysły normalnie przeskanować ale teraz jakoś jej się nie chciało specjalnie wysilać.

Odszedłem od drzewa. Lewą ręką uderzyłem o największy głaz.
- Uderzyłem lewą ręką dlatego, że ta ręka jest silniejsza, a chciałem szybko zniszczyć ten głupi głaz. - pomyślałem.
- Może być? - Zapytałem wracając do opierania się o drzewo.

Gdy w końcu delikatne, krótkotrwałe oślepienie minęło, otrząsnęła się niczym pies potraktowany wodą. Psi zabójcy mają coraz lepsze metody walki! Małe, zapchlone cholery. Jak coś takiego w ogóle może istnieć?! Warknęła zdenerwowana, całkowicie lekceważąc słowa i czyny osób dookoła. Po co właściwie tu przylazła? I gdzie jej ciastko z czekoladą czy tam kremem? Ehh, to wszystko było takie dziwne, że aż opadła na ziemie w niedbałym klęku, dłonie opierając na trawie.
- Wielki Kocie, pomóż mi zrozumieć, gdzie moje ciastko... - zawyła, patrząc w niebo, na którym w międzyczasie zdążyło pojawić się kilka chmur chroniących przed ponownym oślepieniem. Na ten fakt uśmiechnęła się szaleńczo. Więc Koty Ninja wysłuchały jej prośby, a jeden z nich zapewne jest gdzieś w pobliżu!
Rozejrzała się nerwowo, by po chwili zerwać się na równe nogi i wskoczyć w znajdujące się nieopodal krzaki. Pozostali uczniowie mogli więc tylko oglądać jej blond czuprynkę, która i tak co jakiś czas ginęła w wszech otaczającej zieleni.