Uśmiechnęła się i delikatnie pokręciła głową z cichym pomrukiem.
- Nie za często - powiedziała, cóż była takim typem, który o wiele bardziej woli jeść to co sam zrobił w akademickim. Być może miało to związek z tym że nie lubiła publicznych miejsc z uwagi na swój charakter samotnika lub też nie miała zbytnio powodów by tu przychodzić. Jednak ze swoich dość rzadkich odwiedzin w owym lokum musiała przyznać rację chłopakowi co do jego jakości.

Tak to była prawda że po wejściu do restauracji trochę się spięła, cóż tak już na nią działały publiczne miejsca. na szczęście o tej porze nie było tu zbyt tłoczno więc owa "trema powinna wkrótce jej minąć.
- Brzmi zachęcająco - stwierdziła przystając na propozycję chłopaka. Co prawda nigdy jeszcze nie jadła lazanii ale nic nie stało na przeszkodzie by w końcu to zmienić.

Uśmiechnęła się słuchając tej opowieści. Nawet jej stres trochę zmalał. Pewnie zaraz zniknie całkowicie, gdyż zawsze ma tak jak wejdzie to jakiegoś publicznego lokalu.
- Skoro jesteśmy już przy jedzeniu - zaczęła nie była wprawdzie typem lubiącym mówić o sobie ale przy Jellalu czuła się bardziej swobodnie - Mój ojciec nie jest raczej typem kucharza ale raz mu się szczegulnie zapaliło ku gastronomi i przyrządził zapiekankę. Nie wiadomo dlaczego ale wlał do niej wielkie ilości mleka. Leżeliśmy o tym chyba z miesiąc z gorączką w łóżku. Najlepsze jest to że właśnie wtedy wszyscy dowiedzieli się że moja telekineza nie jest taką sobie zdolnością. Szkoda tylko że po "wstrząsie psychicznym" który im sprezentowałam trzeba było odbudować jedną ze ścian domu - dokończyła cichym tonem, mimo że mówiła to kodem możliwym do odczytania tylko dla posiadacza mocy ostrożność była podstawą ich spokojnego życia.

Lazania pachniała naprawdę wspaniale lecz zanim mogli powrócić do spokojnej rozmowy musieli wpierw poczekać aż kelner się oddali.
- To był czysty przypadek - prychnęła z udawanym obrażeniem. Fakt w napadzie złości czasem jej się zdarzało coś "stłuc" ale nigdy nie robiła tego dla widowiska - Gorzej było wytłumaczyć straży jak do tego "zawału" doszło - zaśmiała się delikatnie na wspomnienie tamtej afery - A ty miałeś jakieś "wpadki" gdy ci się zdolności budziły - spytała po chwili ciszy.

- A więc to ty odpowiadasz za ten "niewyjaśniony wybuch" w Tokyo o którym wtedy było tak głośno - powiedziała po czym również zajęła się swoją porcją - Nie mam pojęcia jak się z tego wyplątałeś że ci Anti-Skill głowy nie urwało - zaśmiała się - Jeśli o mnie chodzi to wpadkę uratowała mi inna zdolność psychiczna czyli wprowadzanie stanu amnezji i zmieniania wspomnień - na chwile się zatrzymała by wziąć kolejny kęs po jego przełknięciu kontynuowała - Wtedy jak to zwykle bywa przy ukazywaniu mocy nie panowałam nad nią wystarczająco dobrze i ci co widzieli zostali uznani przez lokalną społeczność za wariatów którzy wierzą smerfy podkładające miny pod wszystko co znajdą - również zaczęła się śmiać. Prawda takie "wpadki" dla lokalnej społeczności wyglądały na katastrofy ale lepsze to niż uświadomienie im że po ziemi stąpa cała rzesza "czarnoksiężników". Gdyby ich istnienie wyszło na jaw na pewno nie mieli by spokojnego życia.

Ona również skończyła już swoją porcję. Czas spędzony z Jellal'em mijał jej bardzo przyjemnie tak że nie zwracała uwagi na godzinę mimo to czasu się i tak nie da zatrzymać i wyjść w końcu by i tak musieli.
- Okrutna tak sądzisz - powiedziała po czym dodała z zadziornym uśmiechem - przecież nie kazałam im jeść serników z z rodzynkami. Te wspomnienia były dobierane losowo, to już nie moja wina z tymi smerfami, wybieranie konkretnych jest dużo bardziej męczące bo trzeba się skupiać na detalach - stwierdziła kładąc sztućce na pustym talerzu. Na stwierdzenie chłopaka odnośnie wyjścia tylko kiwnęła głową, cóż jeśli mają mieć siłę na kolejne starcia z lubującymi się w pokazywaniu mocy uczniami odpoczynek im się jak najbardziej przyda, zresztą coś jej podpowiadało że są też inne powody dla którego powinni się wyspać.

- Będzie mi bardzo miło - powiedziała podając rękę chłopakowi kiedy wyszli na zewnątrz. Jeszcze nigdy tak długo jak teraz nie spędzała z kimś czasu. Powód był prosty, dłuższa obecność kogokolwiek prędzej czy później zaczynała działać jej na nerwy. Ta zasada o dziwo nie dotyczyła Jellal'a, a wręcz przeciwnie jego obecność bardzo jej się podobała, tak że jakakolwiek myśl o jego przedłużeniu była dla niej przyjemna. Do takich na pewno należał wspólny spacer o zmierzchu.

z/t